طبعم از لعل تو آموخت درافشانی‌ها – شعر دریاچه اشک شهریار    طبعم از لعل تو آموخت درافشانی‌ها ای رخت چشمه خورشید درخشانی‌ها   سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی تا نسیمت بنوازد به گل‌افشانی‌ها   گر بدین جلوه به دریاچه اشکم تابی چشم خورشید شود خیره ز رخشانی‌ها   دیده در[…]

زندگی شد من و یک سلسله ناکامی‌ها  – شعر ناکامیها شهریار    زندگی شد من و یک سلسله ناکامی‌ها مستم از ساغر خون جگر آشامی‌ها   بسکه با شاهد ناکامیم الفت‌ها رفت شادکامم دگر از الفت ناکامی‌ها   بخت برگشته ما خیره سری آغازید تا چه بازد دگرم تیره‌سرانجامی‌ها   دیرجوشی تو در بوته هجرانم[…]

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا – شعر حالا چرا شهریار    آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا   نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگ‌دل این زودتر می‌خواستی حالا چرا   عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک[…]

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را شهریار – شعر در راه زندگانی شهریار    جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را   کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را   به یاد یار دیرین کاروان‌ گم‌ کرده[…]

شب به هم درشکند زلف چلیپایی را – شعر طور تجلی شهریار    شب به هم درشکند زلف چلیپایی را صبحدم سردهد انفاس مسیحایی را   گر از آن طور تجلی به چراغی برسی موسی دل طلب و سینه سینایی را   گر به آیینه سیماب سحر رشک بری اشک سیمین طلبی آینه‌سیمایی را  […]

بیداد رفت لاله بر باد رفته را – شعر داغ لاله شهریار    بیداد رفت لاله بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را   هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را   جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران[…]

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را – شعر ارباب زمستان شهریار   زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را   ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را   به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می[…]

سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را – شعر هفتاد سالگی شهریار   سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را خدای من که به فریاد می‌رسد ما را   گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند دگر چه فایده از یاد میرسد ما را   حدیث قصه سهراب و نوشداروی او فسانه نیست کز اجداد[…]