ما که فصلها را فراموش کرده بودیم وقتی سوار آسانسور شدیم – شعر آسانسور احمدرضا احمدی ما که فصلها را فراموش کرده بودیم وقتی سوار آسانسور شدیم همهی طبقات ساختمان برای ما مجهول بود آسانسور در هر طبقهای که توقف میکرد یک زن با گیسوان مرطوب و شرجیزده سوار آسانسور میشد در آینهی آسانسور[…]
موج نو
ما امیدی نداریم که باد شکوفههای سیب را برای ما به ارمغان بیاورد – شعر امیدهای ناممکن احمدرضا احمدی ما امیدی نداریم که باد شکوفههای سیب را برای ما به ارمغان بیاورد دانستهایم بدون شکوفههای سیب بدون حرمانهای زودرس میتوان زندگی کرد هرچه برای ما محبوب شد در یخبندان شب شکست من بر باد[…]
شهادت میدهم مسافرخانهای احمدرضا احمدی شهادت میدهم مسافرخانهای که در پاریس بود بوی نم داشت اگر عشق نبود ما از سرما میمردیم دستهای شبانهی تو مرا گرم میکرد از پنجرهی مسافرخانه پاریس را میدیدم با عجله داشت بیدار میشد برای ما بیداری پاریس اهمیت نداشت چراغهای خیابان تکتک خاموش میشدند آرامش در فنجان شیر[…]
دوستی داشتم در اصفهان یک صبح بهاری احمدرضا احمدی دوستی داشتم در اصفهان یک صبح بهاری از شدت زیباییهای کاشیهای مسجد شیخ لطفا… در کوچههای اصفهان گم شد دیدارش همانقدر نایاب و کمیاب بود که من میخواستم ستارههای آسمان کرمان را به اصفهان حمل کنم میخواستم اگر روزی زندگی غیرقابل تحمل شد به کرمان[…]
خوابگرد از من نشانی درختان گیلاس را میپرسد – خوابگرد احمدرضا احمدی خوابگرد از من نشانی درختان گیلاس را میپرسد بر سینه یک شکوفهی گیلاس آویخته است نشانی همهی پلهایی را که به درختان گیلاس رهسپار است به خوابگرد میدهم اما پلها را انکار میکند ایام هفته چنان خوابگرد را غارت کرده است که[…]
بر این رنگارنگی گُلهای پامچال بیفزای – شعر تو در باد آشفته احمدرضا احمدی بر این رنگارنگی گُلهای پامچال بیفزای من شهادت میدهم كه گیسوان تو در باد آشفته بود خروسان سحرخیز آشفته و بال گسترده پنجرههای ما را با آواز كال نابود میكنند جویبارهایی كه از ملافههای ما عبور میكنند در یك فنجان[…]