عمری ست تا از جان و دل، ای جان و دل می خوانمت – شعر گهواره ی خالی هوشنگ ابتهاج   عمری ست تا از جان و دل، ای جان و دل می خوانمت تو نیز خواهان منی، می دانمت، می دانمت گفتی اگر دانی مرا آیی و بستانی مرا ای هیچکاه ناکجا! گو کی،[…]

 نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت – شعر خواب و خیال هوشنگ ابتهاج   نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت درد[…]

آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت – شعر مرغ دریا هوشنگ ابتهاج   آن که مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد تنه ای بر در این خانه[…]

همان یگانه ی حسنی اگر چه پنهانی – شعر یگانه هوشنگ ابتهاج   همان یگانه ی حسنی اگر چه پنهانی و گر دوباره بر آیی هزار چندانی چه مایه جان و جوانی که رفت در طلبت بیا که هر چه بخواهی هنوز ارزانی ز دل نمی روی ای آرزوی روز بهی که چون ودیعه ی[…]

حکایت از چه کنم سینه سینه درد اینجاست – شعر درد هوشنگ ابتهاج   حکایت از چه کنم سینه سینه درد اینجاست هزار شعله ی سوزان و آه سرد اینجاست نگاه کن که ز هر بیشه در قفس شیری ست بلوچ و کرد و لر و ترک و گیله مرد اینجاست بیا که مسئله بودن[…]

ز سرگذشت چمن دل به درد می آید – شعر سرگذشت چمن هوشنگ ابتهاج   ز سرگذشت چمن دل به درد می آید ببند پنجره را باد سرد می آید دریغ باغ گل سرخ من که در غم او همه زمین و زمان زار و زرد می آید نمی رود ز دل من صفای صورت[…]

بخت اگر بیدار باشد خواب بردارد مرا – شعر خواب هوشنگ ابتهاج   بخت اگر بیدار باشد خواب بردارد مرا یکسر از بستر در آغوش تو بگذارد مرا از چه دریا آمدم با ابر بی پایان غم کاسمان عمری ست تا یکریز می بارد مرا آخرین پیمانه ی شبگیر این خمخانه ام تا کدامین مست[…]

منشین چنین زار و حزین چون روی زردان – شعر با سینه سردان هوشنگ ابتهاج   منشین چنین زار و حزین چون روی زردان شعری بخوان، سازی بزن، جامی بگردان ره دور و فرصت دیر، اما شوق دیدار منزل به منزل می رود با رهنوردان من بر همان عهدم که با زلف تو بستم پیمان[…]

هنوز عشق تو امید بخش جان من است – شعر هم آشیان هوشنگ ابتهاج   هنوز عشق تو امید بخش جان من است خوشا غمی که ازو شادی جهان من است چه شکر گویمت ای هستی یگانه ی عشق که سوز سینه یخورشید در زبان من است اگر چه فرصت عمرم ز دست رفت بیا[…]

ای عشق مشو در خط گو خلق ندانندت – شعر چشمه ی خارا هوشنگ ابتهاج   ای عشق مشو در خط گو خلق ندانندت تو حرف معمایی خواندن نتوانندت بیگانه گرت خواند چون خویشتنت داند خوش باش و کرامت دان کز خویش برانندت درد تو سرشت توست درمان ز که خواهی جست تو دام خودی[…]

چو شبروان سرآسیمه، گرد خانه مگرد – شعر کمند مهر هوشنگ ابتهاج   چو شبروان سرآسیمه، گرد خانه مگرد تو خود بهانه ی خویشی پی بهانه مگرد تو نور دیده ی مایی به جای خویش در آی چنین چو مردم بیگانه گرد خانه مگرد تویی که خانه خدایی بیا و خود را باش برون در[…]

شکوه جام جهان بین شکست ای ساقی – شعر هست ای ساقی هوشنگ ابتهاج   شکوه جام جهان بین شکست ای ساقی نماند جز من و چشم تو مست ای ساقی من شکسته سبو چاره از کجا جویم که سنگ فتنه سر خم شکست ای ساقی صفای خاطر دردی کشان ببین که هنوز ز داشت[…]

گفتم که مژده بخش دل خرم است این – شعر چندمین هزار امید بنی آدم هوشنگ ابتهاج   گفتم که مژده بخش دل خرم است این مست از درم در آمد و دیدم غم است این گر چشم باغ گریه ی تاریک من ندید ای گل ز بی ستارگی شبنم است این پروانه بال و[…]

شبی رسید که در آرزوی صبح امید – شعر سیاه و سپید هوشنگ ابتهاج   شبی رسید که در آرزوی صبح امید هزار عمر دگر باید انتظار کشید در آسمان سحر ایستاده بود گمان سیاه کرد مرا آسمان بی خورشید هزار سال ز من دور شدستاره ی صبح ببین کزین شب ظلمت جهان چه خواهد[…]

دگر نگاه مگردان در آسمان کبود – شعر سرای سرود هوشنگ ابتهاج   دگر نگاه مگردان در آسمان کبود کبوتران تو پر خسته آمدند فرود به هر چه می نگرم با دریغ و بدرود است شد آن زمان که جهان جمله مژده بود و درود دریغ عهد شکر خواب و روزگار شباب چنان گذشت که[…]

خدای را که چو یاران نیمه را مرو – شعر گوشمال پنجه ی عشق هوشنگ ابتهاج   خدای را که چو یاران نیمه را مرو تو نور دیده ی مایی به هر نگاه مرو تو را که چون جگر غنچه جان گل رنگ است به جمع جامه سپیدان دل سیاه مرو به زیر خرقه ی[…]

با این غروب از غم سبز چمن بگو – شعر غروب چمن هوشنگ ابتهاج   با این غروب از غم سبز چمن بگو اندوه سبزه های پریشان به من بگو اندیشه های سوخته ی ارغوان بین رمز خیال سوختگان بی سخن بگو آن شد که سر به شانه ی شمشاد می گذاشت آغوش خاک و[…]

بر آستان تو دل پایمال صد درد است – شعر شبگرد هوشنگ ابتهاج   بر آستان تو دل پایمال صد درد است ببین که دست غمت بر سرم چه آوردست هوای باغ گل سرخ داشتیم و دریغ که بلبلان همه زارند و برگ ها زردست شب است و آینه خواب سپیده می بیند بیا که[…]

من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم – شعر ازین شب های ناباور هوشنگ ابتهاج   من آن صبحم که ناگاهان چو آتش در شب افتادم بیا ای چشم روشن بین که خورشیدی عجب زادم ز هر چاک گریبانم چراغی تازه می تابد که در پیراهن خود آذرخش آسا درافتادم چو از[…]