آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد

باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد

از سَرِ کُشتهٔ خود می‌گذری همچون باد

چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد

ماهِ خورشید نُمایَش ز پسِ پردهٔ زلف

آفتابیست که در پیش سَحابی دارد

چشمِ من کرد به هر گوشه روان سیلِ سرشک

تا سَهی سَروِ تو را تازه‌تر آبی دارد

غمزهٔ شوخِ تو خونم به خطا می‌ریزد

فرصتش باد که خوش فکر صوابی دارد

آب حَیوان اگر این است که دارد لبِ دوست

روشن است این که خِضِر بهره سرابی دارد

چشمِ مخمورِ تو دارد ز دلم قصدِ جگر

تُرک مست است مگر میلِ کبابی دارد

جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو روی سؤال

ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

کِی کُنَد سویِ دلِ خستهٔ حافظ نظری

چشمِ مستش که به هر گوشه خرابی دارد

آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد.آن کسی که غالیه معطر در تب و تاب حسادت از گیسوی خوشبوی اوست، دوباره با عاشقان خود در کرشمه و پرخاشگری است.

از سَرِ کُشتهٔ خود می‌گذری همچون باد چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد.از سر کشته شده عشقت چون باد می گذری. چه می توان کرد. معشوق همچون عمر عزیز و گران بهاست و در رفتن شتاب دارد.

ماهِ خورشید نُمایَش ز پسِ پردهٔ زلف آفتابیست که در پیش سَحابی دارد.صورت ماهش که به خورشيد مي ماند، در زير زلف ، چون آفتابي بوده که ابر آن را پو شانيده است.

چشمِ من کرد به هر گوشه روان سیلِ سرشک تا سَهی سَروِ تو را تازه‌تر آبی دارد.چشم من از هر گوشه اش، سیل اشک را روانه کرد تا قامت دلجوی تو، تازه تر و شادابتر شود.

غمزهٔ شوخِ تو خونم به خطا می‌ریزد فرصتش باد که خوش فکر صوابی دارد.اگرچه کرشمه گستاخانه چشم تو، مرا به اشتباه و بی‌گناه می‌کُشد، اما امیدوارم که فرصت کافی برای این کار داشته باشد. زیرا فکرش درست و دلپذیر است.

آب حَیوان اگر این است که دارد لبِ دوست روشن است این که خِضِر بهره سرابی دارد.اگر آب حیات این است که لب شیرین و گوارای معشوق دارد پس روشن است که بهره و نصیب خضر از آب حیات سرابی بیش نبوده است.

چشمِ مخمورِ تو دارد ز دلم قصدِ جگر تُرک مست است مگر میلِ کبابی دارد.چشم خمارين تو مي خواهد جگر دل مرا بسوزاند . ترکي مست میباشد که گويا ميل کباب کرده است.

جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو روی سؤال ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد.جان عاشق من از روی تو سئوالی نمی کند، خوشا به حال آن عاشق بیماری که خود از دوست جواب می گیرد.

کِی کُنَد سویِ دلِ خستهٔ حافظ نظری چشمِ مستش که به هر گوشه خرابی دارد.چشم مست معشوق چه موقع نگاهی به طرف دل عاشق و رنجور حافظ می‌اندازد؟ یعنی هیچ‌وقت به حافظ توجه نشان نمی‌دهد؛ در حالی‌که چشم مست و خمارش، در هر گوشه، از پای درافتاده‌ای دارد