صدا کن مرا صدای تو خوب است – شعر به باغ همسفران سهراب سپهری   صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می روید در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم بیا تابرایت بگویم چه اندازه[…]

کفش هایم کو چه کسی بود صدا زد سهراب – شعر ندای آغاز سهراب سپهری   کفش هایم کو چه کسی بود صدا زد سهراب؟ آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ مادرم در خواب است و منوچهر و پروانه و شاید همه ی مردم شهر. شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی[…]

من در اين تاريكي – شعر از سبز به سبز سهراب سپهری   من در اين تاريكي فكر يك بره‌ي روشن هستم كه بيايد علف خستگي‌ام را بچرد. من در اين تاريكي امتداد تر بازوهايم را زير باراني مي‌بينم كه دعاهاي نخستين بشر را تر كرد. من در اين تاريكي در گشودم به چمن‌هاي قديم،[…]

پشت كاجستان برف – شعر جنبش واژه زیست سهراب سپهری   پشت كاجستان برف برف، يك دسته كلاغ جاده يعني غربت باد، آواز، مسافر، و كمي ميل به خواب شاخ پيچك و رسيدن، و حياط من ، و دلتنگ، و اين شيشه خيس. مي نويسم، و فضا. مي نويسم ، و دو ديوار ، و[…]

صدای آب می آید مگر در نهر تنهایی چه می شویند – شعر آفتابی سهراب سپهری   صدای آب می آید مگر در نهر تنهایی چه می شویند لباس لحظه ها پاک است میان آفتاب هشتم دی ماه طنین برف نخ های تماشا چکه های وقت طراوت روی آجرهاست روی استخوان روز چه میخواهیم ؟[…]

از هجوم روشنایی شیشه های در تکان می خورد – شعر ورق روشن وقت سهراب سپهری   از هجوم روشنایی شیشه های در تکان می خورد صبح شد آفتاب آمد چای را خوردیم روی سبزه زار میز ساعت نه ابر آمد نرده ها تر شد لحظه های کوچک من زیر لادن ها نهان بودند یک[…]

مانده تا برف زمين آب شود – شعر پرهای زمزمه سهراب سپهری   مانده تا برف زمين آب شود مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه چتر ناتمام است درخت زير برف است تمنای شنا كردن كاغذ در باد و فروغ تر چشم حشرات و طلوع سر غوك از افق درك حيات. مانده تا[…]

به تماشا سوگند و به آغاز کلام – شعر سوره تماشا سهراب سپهری   به تماشا سوگند و به آغاز کلام و به پرواز کبوتر از ذهن واژه ای در قفس است حرف هایم ، مثل یک تکه چمن روشن بود من به آنان گفتم: آفتابی لب درگاه شماست که اگر در بگشایید به رفتار[…]

گوش كن دورترين مرغ جهان مي خواند – شعر شب تنهایی خوب سهراب سپهری   گوش كن دورترين مرغ جهان مي خواند شب سليس است، و يكدست ، و باز شمعداني ها و صدادارترين شاخه فصل ، ماه را مي شنوند پلكان جلو ساختمان ، در فانوس به دست و در اسراف نسيم ، گوش[…]

دستشان را نرساندیم به سر شاخه هوش – شعر صدای دیدار سهراب سپهری   با سبد رفتم به میدان صبحگاهی بود ميوه‌ها آواز مي‌خواندند ميوه‌ها در آفتاب آواز مي‌خواندند در طبق‌ها، زندگي روي كمال پوست‌ها خواب سطوح جاودان مي‌ديد اضطراب باغ‌ها در سايه هر ميوه روشن بود. گاه مجهولي ميان تابش به‌ها شنا مي‌كرد. هر[…]

تا سواد قريه راهي بود – شعر تپش سایه ی دوست سهراب سپهری   تا سواد قريه راهي بود چشم هاي ما پر از تفسير ماه زنده بومي شب درون آستين هامان مي گذشتيم از ميان آبكندي خشك. از كلام سبزه زاران گوش ها سرشار، كوله بار از انعكاس شهر هاي دور. منطق زبر زمين[…]

قایقی خواهم ساخت – شعر پشت دریاها سهراب سپهری   قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب دور خواهم شد از این خاک غریب که در آن هیچ کسی نیست که در بیشه عشق قهرمانان را بیدار کند قایق از تور تهی و دل از آروزی مروارید، همچنان خواهم راند نه به آبیها دل خواهم[…]

به سراغ من اگر می آييد – شعر واحه ای در لحظه سهراب سپهری   به سراغ من اگر می آييد پشت هیچستانم پشت هيچستان جايي است‌ پشت هيچستان رگ هاي هوا، پر قاصدهايي است كه خبر مي آرند، از گل واشده ی دورترين بوته خاک. روی شن ها هم‌، نقش های سم اسبان سواران[…]

خانه دوست كجاست – شعر نشانی سهراب سپهری   خانه دوست كجاست؟ در فلق بود كه پرسيد سوار آسمان مكثي كرد رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن ها بخشيد و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت نرسيده به درخت كوچه باغي است كه از خواب خدا سبزتر است و در[…]

رفته بودم سر حوض – شعر پیغام ماهی ها سهراب سپهری   رفته بودم سر حوض تا ببينم شايد عکس تنهايي خود را در آب آب درحوض نبود ماهيان مي گفتند هيچ تقصير درختان نيست ظهر دم کرده تابستان بود پسر روشن آب, لب پاشويه نشست و عقاب خورشيد, آمد او را به هوا برد[…]

ماه بالای سر آبادی است – شعر غربت سهراب سپهری   ماه بالای سر آبادی است اهل آبادی در خواب روی این مهتابی خشت غربت را می بویم باغ همسایه چراغش روشن من چراغم خاموش ماه تابیده به بشقاب خیار به لب کوزه آب غوک ها می خوانند مرغ حق هم گاهی کوه نزدیک من[…]

دشت‌هایی چه فراخ – شعر در گلستانه سهراب سپهری   دشت‌هایی چه فراخ کوه‌هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم پی خوابی شاید پی نوری، ریگی، لبخندی پشت تبریزی‌ها غفلت پاکی بود، که صدایم می‌زد. پای نی‌زاری ماندم، باد می‌آمد، گوش دادم: چه کسی با من،[…]

آب را گل نکنیم در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب – شعر آب سهراب سپهری   آب را گل نکنیم در فرودست انگار، کفتری می‌خورد آب یا که در بیشه دور، سیره‌یی پر می‌شوید یا در آبادی، کوزه‌یی پر می‌گردد آب را گل نکنیم شاید این آب روان می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه[…]

آسمان آبی تر آب آبی تر – شعر ساده رنگ سهراب سپهری   آسمان آبی تر آب آبی تر من درایوانم رعنا سر حوض رخت می شوید رعنا برگ ها می ریزد مادرم صبحی می گفت موسم دلگیری است من به او گفتم : زندگانی سیبی است گاز باید زد با پوست زن همسایه در[…]

روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد – شعر و پیامی در راه سهراب سپهری   روزی خواهم آمد ، و پیامی خواهم آورد در رگ ها ، نور خواهم ریخت و صدا خواهم در داد: ای سبدهاتان پر خواب سیب آوردم ، سیب سرخ خورشید خواهم آمد ، گل یاسی به گدا خواهم داد.[…]

ابری نیست بادی نیست – شعر روشنی من گل آب سهراب سپهری   ابری نیست بادی نیست می نشینم لب حوض : گردش ماهی ها ، روشنی، من، گل، آب. پاکی خوشه ی زیست . مادرم ریحان می چیند نان و ریحان و پنیر ، آسمانی بی ابر ، اطلسی هایی تر رستگاری نزدیک :[…]

شب سرشاری بود – شعر از روی پلک شب سهراب سپهری   شب سرشاری بود رود از پای صنوبرها تا فراتر می رفت دره مهتاب اندود و چنان روشن کوه که خدا پیدا بود در بلندی ها ما دورها گم سطح ها شسته و نگاه از همه شب نازک تر دست هایت ساقه سبز پیامی[…]

خوب می دانم حوض نقاشی من بی ماهی ست – شعر صدای پای آب سهراب سپهری   پیشه ام نقاشی است: گاه گاهی قفسی می‌سازم با رنگ، می‌فروشم به شما تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است دل تنهایی تان تازه شود . چه خیالی، چه خیالی، … می‌دانم پرده ام بی جان[…]

اهل کاشانم – شعر صدای پای آب سهراب سپهری: اهل كاشانم، روزگارم بد نیست. تكه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی. مادری دارم، بهتر از برگ درخت. دوستانی، بهتر از آب روان . و خدایی كه در این نزدیكی است: لای این شب بوها، پای آن كاج بلند. روی آگاهی آب، روی قانون گیاه.[…]

می رفتیم و درختان چه بلند و تماشا چه سياه – شعر تا گل هیچ سهراب سپهری   می رفتیم، و درختان چه بلند، و تماشا چه سياه راهي بود از ما تا گل هيچ مرگي در دامنه ها ، ابري سر كوه ، مرغان لب زيست مي خوانديم : بی تو دري بودم به[…]

ای درخور اوج آواز تو در کوه سحر – شعر و چه تنها سهراب سپهری   ای درخور اوج آواز تو در کوه سحر. و گیاهی به نما غم ها را گل کردم. پل زدم از خود تا صخره دوست من هستم. و سفالینه تاریکی، و تراویدن راز ازلی سر بر سنگ، و هوایی که[…]

افتاد و چه پژواکی که شنید اهریمن – شعر به زمین سهراب سپهری   افتاد و چه پژواکی که شنید اهریمن و چه لرزی که دوید از بن غم تا به بهشت من در خویش، و کلاغی لب حوض خاموشی. و یکی زمزمه ساز تنه تاریکی، تبر نقره نور و گوارایی بی گاه خطا بوی[…]

دستی افشان تا ز سر انگشتانت صد قطره چکد – شعر نیایش سهراب سپهری   دستی افشان تا ز سر انگشتانت صد قطره چکد هر قطره شود خورشیدی باشد که به صد سوزن نور شب ما را بکند روزن روزن ما بی تاب، و نیایش بی رنگ از مهرت لبخندی کن، بنشان بر لب ما[…]

درها به طنین های تو وا کردم – شعر و شکستم و دویدم و فتادم سهراب سپهری   درها به طنین های تو وا کردم هر تکه نگاهم را جایی افکندم، پر کردم هستی ز نگاه بر لب مردابی ، پاره لبخند تو بر روی لجن دیدم، رفتم به نماز در بن خاری ، یاد[…]

نی ها همهمه شان می آید – شعر وید سهراب سپهری   نی ها همهمه شان می آید مرغان زمزمه شان می آید در باز و نگه كم و پیامی رفته به بی سویی دشت‌. گاوی زیر صنوبرها، ابدیت روی چپر ها. از بن هر برگی وهمی آویزان و كلامی نی‌، نامی نی‌. پایین‌، جاده[…]