12 جمله معروف شایو اوسامو دازای – تکه کتاب

12 جمله معروف شایو اوسامو دازای: در این مطلب 12 عدد از جملات معروف و درخشان کتاب شایو اوسامو دازای را گلچین کرده ایم.این جملات تکه کتاب های نابی هستند از نویسندگانی بزرگ که می‌توانید به وسیله‌ی دکمه‌‌های زیر از آرشیو کاملشان دیدن کنید.

متن زیبا اوسامو دازای

12 جمله معروف شایو اوسامو دازای

ما حالا هم مرده‌ایم تا به شکل دیگری به زندگی بازگردیم. گرچه گمان نمی‌کنم رستاخیزی همچون رستاخیز مسیح برای مردم عادی شدنی باشد. مادر بین حرف‌هایش می‌گوید گذشته‌ها گذشته و در عین حال وقتی امروز صبح سوپ را می‌چشید به یاد نائوجی افتاد و آن ناله‌ی کوچک را سر داد. بی‌شک زخم‌های خاطرات من هم التیام نیافته‌اند. (کتاب شایو – صفحه ۲۵)

بله، نادان‌ام. ازم سوءاستفاده شده، چون نادان‌ام. می‌خوای از شرم خلاص شی چون نادان‌ام. بهتره دیگه اینجا نمونم نه؟ فقر… فقر دیگه چه کوفتیه؟ پول… پول دیگه چیه؟ از این چیزا سر در نمیارم. من همیشه به عشق اعتقاد داشته‌ام… به مهرِ مادرم… دستِ کم تو این موارد. (کتاب شایو – صفحه ۴۰)

مادر، من تازگی‌ها به چیزی رسیده‌ام که آدم رو کاملا از بقیه جونورها جدا می‌کنه. اینکه آدم سخنگوئه، آگاهی داره، اصول و سامان اجتماعی خودش رو داره رو خودم می‌دونم، ولی مگه باقی حیوون‌ها هم (بدونِ در نظر گرفتن اختلاف درجه‌ها) این‌ها رو ندارن؟ حتی احتمال داره اون‌ها دین هم داشته باشن. آدم به اشرف مخلوقات بودنش می‌نازه، ولی انگار اساسا کوچکترین اختلافی با بقیه‌ی جونورها نداره. ولی مادر، به یه چیزی رسیده‌ام که آدم رو بی‌چون و چرا از اون‌ها جدا می‌کنه. شاید سر در نیاری. نیرویی ویژه‌ی آدمی: راز داشتن. منظورم رو می‌فهمی؟ (کتاب شایو – صفحه ۴۲)

هرچه پیشتر می‌رفتم برایم روشن‌تر می‌شد که آینده چیزی جز رخدادهای بد و ناگوار برایمان کنار نگذاشته. (کتاب شایو – صفحه ۴۵)

فلسفه؟ دروغ است. اصول اخلاقی؟ مشتی دروغ‌اند. ایده‌آل‌ها؟ دروغ‌اند. قانون؟ دروغ است. صداقت؟ دروغ است. پاکی؟ راستی؟ بی ریایی؟ از دم دروغ‌اند. (کتاب شایو – صفحه ۵۰)

گواهی دلیرانه‌ی دکتر فاوست مبنی بر اینکه لبخند دوشیزه‌ای‌م بیارزد به تمام تاریخ، فلسفه، آموزش، دین، قانون، سیاست، اقتصاد و دیگر شاخه‌های دانش اندوزی و یادگیری. یادگیری نام دیگر بیهودگی است. تلاش انسان‌هاست برای انسان نبودن. (کتاب شایو – صفحه ۵۱)

جملات معروف کتاب شایو اوسامو دازای

ترجیح می‌دهم کسانی که دستم می‌اندازند که «تنها راه بقا، رو به زوال بودنه» به جای اهانت بی پرده، توی رویم بگویند برو بمیر. راست و پوست کنده. ولی آن‌ها هیچ وقت نمی‌گویند «بمیر.» هرزه‌های دورنگِ محافظه کار. (کتاب شایو – صفحه ۵۳)

انسانیت؟ بچه شده‌اید؟ انسانیت یعنی کوبیدن رفقا برای رفاه شخصی. درجه‌ای از قتل است. دیگر چه فرقی می‌کند. فقط حکم مرگ در آن نیست. خودمان را گول نزنیم. (کتاب شایو – صفحه ۵۳)

جنگِ ژاپن نمایشی از نومیدی و بیچارگی‌ست. می‌خواهی در نمایشی از نومیدی بمیری؟ نه، خیلی ممنون. ترجیح می‌دهم به دست خودم بمیرم. (کتاب شایو – صفحه ۵۳)

تنها از یک چیز می‌توان مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا دربیاورد. (کتاب شایو – صفحه ۵۵)

آه زندگی پر رنج است. مُهری است که باور جهانیِ کاش زاده نمی‌شدیم تا تصدیق می‌کند. از این رو هر روز، سپیده دم تا شامگاه، در نومیدی انتظار چیزی را می‌کشم. کاش از زاده شدنم شاد بودم. از زنده بودنم، از اینکه جهانی هست و مردمانی. شما اخلاقیاتی که سد راهتان باشد به کناری نمی‌اندازید؟ (کتاب شایو – صفحه ۷۵)

همان طور که آدم حق زندگی دارد. حق مردن نیز باید داشته باشد. (کتاب شایو – صفحه ۱۱۲)