خسروا ای که ز ابر احسانت

گشته سیراب کشت آز و نیاز

آفتاب از رخ تو جسته فروغ

آسمان بر در تو برده نماز

آب از جوی رفته را «ارجوا»

که تو در جویش اندر آری باز

کاب دادی ببوستان امید

و آتش افروختی بخرمن آز

آب و نان تو از زمین برداشت

ناز میراب و منت خباز

بشنو ای شهریار قصه من

به حقیقت نه از طریق مجاز

که سه مه پیش ازین چو خامه شوق

یافت از درگه تو خط جواز

گه چو ماهی در آب کرد شنا

گه چو سیمرغ در هوا پرواز

تا بنیروی معرفت گردید

در مدیحت بچامه ای دمساز

جامه همچو خامه کرمت

استوار و فراخ و پهن و دراز

چامه نی بلکه اختر تابان

چامه نی بلکه دلبر طناز

آفت گلرخان روم و فرنگ

غیرت لعبتان چین و طراز

بکری از مدحت تواش کابین

نو عروسی ز فضل کرده جهاز

میر والا تبار سعدالملک

که بود بر در تو محرم راز

از من آن چامه را گرفت ز مهر

که رساند به حضرت تو فراز

مدتی با امید گشتم جفت

روزگاری به انتظار انباز

خار در دیده خاره در پهلو

همچو حاجی دوان به راه حجاز

تا شبی از زبان سعدالملک

خواند گردون به گوشم این آواز

که برایت رسیده جایزه ای

ز آن خداوندگار بنده نواز

شاد گشتم بدین نوید از آن

که در آن شب نه برگ بود و نه ساز

گفتم اینک سراچه درویش

گشت خواهد چو دکه بزاز

غافل از کید آسمان کبود

ایمن از سحر چرخ شعبده باز

پس دیری که نیش غم در دل

بود همچون جراره اهواز

بازم آمد پیام سعدالملک

که شش انداز گشته هفت انداز

زانکه گنجور شه کراوغلی

در جواب ترانه شهناز

آن زری را که داده شه بصلت

آتش آز دید و یافت گداز

خازنش خرد کرد و خورد چو داشت

ز اشتها کوره و ز دندان گاز

جود شه چون تذرو زرین بال

داشت بر اوج آسمان پرواز

ناگه اندر هوا شکارش کرد

دست گنجور شاه چون شهباز

من و سلوای آل اسرائیل

شد مبدل همی به سیر و پیاز

بلکه سیر و پیاز هم در باغ

می نروید ازین امید انباز

گفتم این کس چگونه پیش ملک

گشت خواهد امین کنز ورکاز

گفت از خیل خواجه تا شان پرس

حال او را که من نیم غماز

عمرها کنده پوستین پلیس

سالها خورده جیره ی سرباز

بد گهر همچو والی کوفه

بی هنر همچو قاضی قفقاز

زرد گوش و لئیم و دون پرور

بخس پوش و خسیس و سفله نواز

حیلت اندوز و رشوه خوار و حسود

خانمان سوز و خاندان پرداز

مخبر کدخدا معاون دزد

دستک جیب گیر و کاغذ ساز

چون خر لاشه سکسکی سازد

پیشه خویش در نشیب و فراز

پوز بر خاک ره کشاند سخت

نیش بر آسمان گشاید باز

اینک از بس به پیکرش زده اند

سیخ و سگ تازیانه و مهماز

گفتم آوخ دریغ و درد و فسوس

ز آن همه رنج و زحمت و تک و تاز

الله تو این ستم مپسند

ای خداوند دولت و اعزاز

کاخور رخش را تهی سازد

استری پهن سم و گوش دراز

سگ چوپان شکار شیر کند

شیر غران رود به صید گراز

هر که را بر درت نیاز بود

نکند از فلک تحمل ناز

یا بفرما به خادمت صله ام

بی تعلل همی رساند باز

نشود غوطه ور چو مرغابی

اندرین ژرف یم برای دو غاز

یا رهی را اجازه ده که کند

در سلوت بروی خویش فراز

این عطا را ندیده انگارد

برکند بیخ طمع و ریشه آز

یا کمین بنده را بدستوری

ساز در کار خود مطاع و مجاز

خازن شاه را فرو خوانم

بیتی از نظم شاعر شیراز

متقلب درون جامه ناز

چه خبر دارد از شبان دراز