زنجره ای دور از مهتاب

ستاره ای بود که از دامان آسمان دور از ماه فتاده بود و در لباس زنجره، روی زمین می بود. و حال زنجره ای بود، روی دستان چنار می نشست و تمام حواسش سوی مهتاب بود. یا زبان خویشتن با او سخن می گفت و چون دیگران زبانش را نمیدانستند، جیرجیر هایش را مزاحمتی برای خواب خواندند. گمان می‌کنم تنها با ماه سخن میگفت، اما تو بگو، ماه زبانش را میفهمید؟!..