جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را شهریار – شعر در راه زندگانی شهریار    جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را   کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را   به یاد یار دیرین کاروان‌ گم‌ کرده[…]

شب به هم درشکند زلف چلیپایی را – شعر طور تجلی شهریار    شب به هم درشکند زلف چلیپایی را صبحدم سردهد انفاس مسیحایی را   گر از آن طور تجلی به چراغی برسی موسی دل طلب و سینه سینایی را   گر به آیینه سیماب سحر رشک بری اشک سیمین طلبی آینه‌سیمایی را  […]

بیداد رفت لاله بر باد رفته را – شعر داغ لاله شهریار    بیداد رفت لاله بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را   هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید نو کرد داغ ماتم یاران رفته را   جز در صفای اشک دلم وا نمی شود باران[…]

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را – شعر ارباب زمستان شهریار   زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را   ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را   به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می[…]

سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را – شعر هفتاد سالگی شهریار   سنین عمر به هفتاد می‌رسد ما را خدای من که به فریاد می‌رسد ما را   گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند دگر چه فایده از یاد میرسد ما را   حدیث قصه سهراب و نوشداروی او فسانه نیست کز اجداد[…]

به چشمک این همه مژگان به هم مزن یارا – شعر غزاله صبا شهریار   به چشمک این همه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه به هم می‌زنند دنیا را   چه شعبده است که در چشمکان آبی تو نهفته‌اند شب ماهتاب دریا را   تو خود به جامه خوابی و ساقیان[…]

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را – شعر مناجات شهریار   علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را   دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را   به خدا که در دو[…]

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا – شعر مکتب حافظ شهریار   گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا   مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا   کله جا ماندش این[…]