آموزش‌های ویدیویی

زبان حال

شب شد و ظلمت حدود شهر را پیموده بود

آسمان شهر غرق ریزگرد و دوده بود

مردمانِ چون شبح در راه و خاطرهایشان

پشت خاموشی وجدان هایشان آسوده بود

بس فراتر رفته بود از حدّ چشم آلودگی

ذهن ها و دست های مردمان آلوده بود

آن چنان بی ارج بود انسانیت در آن زمان

زندگی در این جهان بی معنی و بیهوده بود

بی صدا در پیکر ما استخوان‌ها می شکست

از فشار بی امانی که در این محدوده بود

مهدی آشفته نالان بود و در این روزگار

جان او از صحبت نامردمان فرسوده بود

طاقتش در حال اتمام است و در حالی چنین

این حکایت را از او هرگز کسی نشنوده بود

#مهدی_رستگاری

ششم تیر سال یکهزار و چهارصد و دو خورشیدی

بیست و ششم ژوئن سال ۲۰۲۳ میلادی

غزل سرایی گروه ادبی《ادیبانه》

دفتر شعر روزگاران

۸۹۲

به مطلب امتیاز دهید!

میانگین امتیازات ۵ از ۵

Latest posts by مهدی رستگاری (see all)

چرا در وب‌سایت عضو شوم؟