شعر شب پره ی ساحل نزدیک نیما یوشیج

چوک و چوک گم کرده راهش در شب تاریک

شب پره ی ساحل نزدیک

دمبدم می کوبدم بر پشت شیشه

شب پره ی ساحل نزدیک!

در تلاش تو چه مقصودی است؟

از اطاق من چه می خواهی؟

شب پره ی ساحل نزدیک با من (روی حرفش گنگ) می گوید:

«چه فراوان روشنایی در اطاق توست!

باز کن در بر من

خستگی آورده شب در من.»

به خیالش شب پره ی ساحل نزدیک

هر تنی را می تواند برد هر راهی

راه سوی عافیتگاهی

وز پس هر روشنی ره بر مفری هست.

چوک و چوک در این دل شب کازو این رنج می زاید

پس چرا هر کس به راه من نمی آید؟

قالب شعر: نیمایی

در شعر بالا اگر واژه‌ای برایتان غریب آمد، کافی‌ست در قسمت جستجوی سایت بنویسید: معنی …

بخش فرهنگ لغات و اصطلاحات

مطالب بیشتر در:

نیما یوشیج

اشعار نیما یوشیج

چوک و چوک گم کرده راهش در شب تاریک

شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «چوک و چوک گم کرده راهش در شب تاریک / شب پره ی ساحل نزدیک» آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین نیما یوشیج که از شاعران مهم معاصر ماست دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطرها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای نیما یوشیج بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطرهای پایانی یعنی : «چوک و چوک در این دل شب کازو این رنج می زاید / پس چرا هر کس به راه من نمی آید؟» از چه سطرهایی استفاده می‌کردید؟