چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی – شعر افسانه ی خاموشی هوشنگ ابتهاج   چه خوش افسانه می گویی به افسون های خاموشی مرا از یاد خود بستان بدین خواب فراموشی ز موج چشم مستت چون دل سرگشته برگیرم که من خود غرقه خواهم شد درین دریای مدهوشی می از جام مودت[…]

پای بند قفسم باز و پر بازم نیست – شعر سایه ی سرگردان هوشنگ ابتهاج   پای بند قفسم باز و پر بازم نیست سر گل دارم و پروانه ی پروازم نیست گل به لبخند و مرا گریه گرفته ست گلو چون دلم تنگ نباشد که پر بازم نیست گاهم از نای دل خویش نوایی[…]

دل می ستاند از من و جان می دهد به من – شعر شرم و شوق هوشنگ ابتهاج   دل می ستاند از من و جان می دهد به من آرام جان و کام جهان می دهد به من دیدار تو طلیعه ی صبح سعادت است تا کی ز مهر طالع آن می دهد به[…]

زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست – شعر بی نشان هوشنگ ابتهاج   زین گونه ام که در غم غربت شکیب نیست گر سر کنم شکایت هجران غریب نیست جانم بگیر و صحبت جانانه ام ببخش کز جان شکیب هست و ز جانان شکیب نیست گم گشته دیار محبت کجا رود نام[…]

به من ز بوی تو باد صبا دریغ نکرد – شعر سایه ی هما هوشنگ ابتهاج   به من ز بوی تو باد صبا دریغ نکرد ز آشنا نفس آشنا دریغ نکرد چو غنچه تنگ دلی هرگزش مباد آن گل که بوی خوش ز نسیم صبا دریغ نکرد صفای آیینه ی روی آن پری وش[…]

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود – شعر سرشک نیاز هوشنگ ابتهاج   دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود به بوی زلف تو دم می زنم درین شب تار وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود چنان به دام غمت[…]

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست – شعر زبان نگاه هوشنگ ابتهاج   نشود فاش کسی آنچه میان من و توست تا اشارات نظر نامه رسان من و توست گوش کن با لب خاموش سخن می گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست روزگاری شد و کس مرد ره عشق[…]

گر چشم دل بر آن مه آیینه رو کنی – شعر یار گمشده هوشنگ ابتهاج   گر چشم دل بر آن مه آیینه رو کنی سیر جهان در آینه ی روی او کنی خاک سیه مباش که کس برنگیردت آیینه شو که خدمت آن ماهرو کنی جان تو جلوه گاه آن گهی شود کایینه اش[…]

ز پرده گر بدر آید نگار پرده نشینم – شعر سایه ی گل هوشنگ ابتهاج   ز پرده گر بدر آید نگار پرده نشینم چون اشک از نظر افتد نگارخانه ی چینم بسازم از سر زلف تو چون نسیم به بویی گرم ز دست نیابد که گل ز باغ تو چینم مرو به ناز جوانی[…]

دل چون توان بریدن ازو مشکل است این – شعر آخر دل است این هوشنگ ابتهاج   دل چون توان بریدن ازو مشکل است این آهن که نیست جان من آخر دل است این من می شناسم این دل مجنون خویش را پندش مگوی که بی حاصل است این جز بند نیست چاره ی دیوانه[…]

گذشتم از تو که ای گل چو عمر من گذرانی – شعر همیشه بهار هوشنگ ابتهاج   گذشتم از تو که ای گل چو عمر من گذرانی چه گویمت که به باغ بهشت گم شده مانی به دور چشم تو هر چند داد دل نستاندم برو که کام دل از دور آسمان بستانی گذشتم به[…]

بیا که بار دگر گل به بار می آید – شعر پیام پرستو هوشنگ ابتهاج   بیا که بار دگر گل به بار می آید بیار باده که بوی بهار می آید هزار غم ز تو دارم به دل، بیا ای گل که گل شکفته و بانگ هزار می آید طرب میانه ی خوش نیست[…]

صبا به لرزش تن سیم تار را مانی – شعر فسانه ی شهر هوشنگ ابتهاج   صبا به لرزش تن سیم تار را مانی به بوی نافه سر زلف یار را مانی به گوش یار رسان شرح بی قراری دل به زلف او که دل بی قرار را مانی در انتظار سحر چون من ای[…]

چون باد می روی و به خاکم فکنده ای – شعر خنده ی غم آلود هوشنگ ابتهاج   چون باد می روی و به خاکم فکنده ای آری برو که خانه ز بنیاد کنده ای حس و هنر به هیچ، ز عشق بهشتی ام شرمی نیامدت که ز چشمم فکنده ا ی؟ اشکم دود به[…]

ای فرستاده سلامم به سلامت باشی – شعر اشک ندامت هوشنگ ابتهاج   ای فرستاده سلامم به سلامت باشی غمم آن نیست که قادر به غرامت باشی گل که دل زنده کند بوی وفایی دارد تو مگر صاحب اعجاز و کرامت باشی خانه ی دل نه چنان ریخته از هم که در او سر فرود[…]

هنوز چشم مرادم رخ تو سیر ندیده – شعر مرغ پریده هوشنگ ابتهاج   هنوز چشم مرادم رخ تو سیر ندیده هوا گرفتی و رفتی ز کف چو مرغ پریده تو را به روی زمین دیدم و شکفتم و گفتم که این فرشته برای من از بهشت رسیده بیا که چشم و چراغم تو بودی[…]

چون خواب ناز بود که باز از سرم گذشت – شعر خاکستر هوشنگ ابتهاج   چون خواب ناز بود که باز از سرم گذشت نامهربان من که به ناز از برم گذشت چون ابر نوبهار بگریم درین چمن از حسرت گلی که ز چشم ترم گذشت منظور من که منظره افروز عالمی ست چون برق[…]

رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم – شعر قصه ی درد هوشنگ ابتهاج   رفتم و زحمت بیگانگی از کوی تو بردم آشنای و دلم بود و به دست تو سپردم اشک دامان مرا گیرد و در پای من افتد که دل خون شده را هم ز چه همراه نبردم شومم از آینه[…]

به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم – شعر اشک واپسین هوشنگ ابتهاج   به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین به راه عشق اگر از پا در افتادم به سر رفتم[…]

گل می رود از بستان بلبل ز چه خاموشی – شعر ناله ای بر هجران هوشنگ ابتهاج   گل می رود از بستان بلبل ز چه خاموشی وقت است که دل زین غم بخراشی و بخروشی ای مرغ بنال ای مرغ آمد گه نالیدن گل می سپرد ما را دیگر به فراموشی آه ای دل[…]

زین پیش از پس و پیش زلف دو تا مگستر – شعر دام بلا هوشنگ ابتهاج   زین پیش از پس و پیش زلف دو تا مگستر در پیش پای دل ها دام بلا مگستر تا کی کنی پریشان دل های مبتلا را آن خرمن بلا را پیش صبا مگستر بر پای مرغ مألوف کس[…]

ز داغ عشق تو خون شد دل چو لاله ی من – شعر ناله هوشنگ ابتهاج   ز داغ عشق تو خون شد دل چو لاله ی من فغان که در دل تو ره نیافت ناله ی من مرا چو ابر بهاری به گریه آر و بخند که آبروی تو ای گل بود ز ژاله[…]

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم – شعر وفا هوشنگ ابتهاج   بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو میرم دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی که تو ز راه بیایی و من به پای[…]

زمان قرعه ی نو می زند به نام شما – شعر به نام شما هوشنگ ابتهاج   زمان قرعه ی نو می زند به نام شما خوشا که جهان می رود به کام شما درین هوا چه نفس ها پر آتش است و خوش است که بوی خود دل ماست در مشام شما تنور سینه[…]