شعر حکایت نیما یوشیج

با جاهلی و فلسفی افتاد خلافی

چونان که بس افتد به سر لفظ کرانه

هر مشکل کان بود بر آن کرد جوابی

مرد از ره تعلیم و نه علم بچگانه

در کارش آورد دل از بس شفقت برد

بر راهش افکند هم از روی نشانه

خندید به سخریه بر او جاهل و گفتنش:

هر حرف که گویی همه یاوه است و ترانه

در خاطرش افتاد از او مرد که پرسد:

تو منطق خواندستی بیش و کم یا نه؟

زین مبحث حرفی ز کسی هیچ شنیدی

یا آن که ترا مقصد حرف است و بهانه؟

رو بر سوی خانه ببرد کور اگر او

بر عادت پیشین بشناسد ره خانه

جوشید بر او جاهل: کاین ژاژ چه خایی؟

بخشید بر او مرد زهی منطقیانه

گویند: که بهتر ز خموشی نه جوابی است

با آن که نه با معرفتش هست میانه

ما را گنهی نیست به جز ره که نمودیم

پیداست وگر نیست در این راه کرانه.

1330

قالب شعر: غزل

در شعر بالا اگر واژه‌ای برایتان غریب آمد، کافی‌ست در قسمت جستجوی سایت بنویسید: معنی …

بخش فرهنگ لغات و اصطلاحات

مطالب بیشتر در:

نیما یوشیج

اشعار نیما یوشیج

با جاهلی و فلسفی افتاد خلافی

شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «با جاهلی و فلسفی افتاد خلافی / چونان که بس افتد به سر لفظ کرانه» آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین نیما یوشیج که از شاعران مهم معاصر ماست دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطرها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای نیما یوشیج بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطرهای پایانی یعنی : «ما را گنهی نیست به جز ره که نمودیم / پیداست وگر نیست در این راه کرانه» از چه سطرهایی استفاده می‌کردید؟