شوریده آزرده دل بی سر و پا من – شعر آشفتگی سیمین بهبهانی   شوریدهٔ آزرده دل ِ بی سر و پا، من در شهر شما عاشق انگشت نما، من دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست جانا، به خدا من… به خدا من… به خدا من شاه ِ همه خوبان سخنگوی غزل ساز اما[…]

خرمن زلف من کجا شاخه یاسمن کجا – شعر ساق فریب زن سیمین بهبهانی   خرمن زلف من کجا؟ شاخهٔ یاسمن کجا؟ قهر ز من چه می کنی، بهر تو همچو من کجا؟ صحبت باغ را مکن، پیش بهشت روی من سبزهٔ عارضم کجا، خرّمی ِ چمن کجا؟ لاله و من؟ چه نسبتی! ساغر او[…]

بازگو ای به کنار دگری خفته من – شعر عطر پراکنده سیمین بهبهانی   بازگو، ای به کنار دگری خفتهٔ من! چه کند با غم تو این دل آشفتهٔ من؟ وه که امروز پرکنده تر از بوی گل است خاطر جمع تر از غنچهٔ نشکفتهٔ من! آفتاب ِ نگه ِ گرم تو را می جوید[…]

همچو نور از چشمم رفتی و نمی آیی – شعر دو رنگی سیمین بهبهانی   همچو نور، از چشمم، رفتی و نمی آیی بی تو دیدهٔ جان را، بسته ام ز بینایی تا زمن شدی غافل، سرزدم به هر محفل بی تو عاقبت کارم، می کشد به رسوایی از دورنگی ی ِ یاران، وزفریب عیاران[…]

بود عمری به دلم با تو که تنها بنشینم – شعر من و تو سیمین بهبهانی   بود عمری به دلم با تو که تنها بِنِشینم کامم کنون که برآمد بنشین تا بنشینم پاک و رسوا همه را عشق به یک شعله بسوزد تو که پاکی بِنِشین تا منِ رسوا بنشینم بی ادب نیستم اما[…]

بر گو که چه می جویم بنما که چه می خواهم – شعر شبگرد سیمین بهبهانی   بر گو که چه می جویم، بنما که چه می خواهم؛ چون شد که در این وادی، سرگشته و گمراهم؟ از عشق اگر گویی، می جویم و می جویم وز یار اگر پرسی، می خواهم و می خواهم[…]

بگذشت مرا ای دل با بی خبری عمری – شعر بی خبری سیمین بهبهانی   بگذشت مرا، ای دل! با بی خبری عمری با بی خبری از خود، کردم سپری عمری چون شعله سرانجامم، خاموشی و سردی شد هر چند ز من سر زد، دیوانه گری عمری نرگس نشدم، دردا! تا تاج زرم باشد چون[…]

در ما نمانده زان همه شادی نشانه یی – شعر معبد متروک سیمین بهبهانی   در ما نمانده زان همه شادی نشانه یی ماییم و دلشکستگی ی ِ جاودانه یی خاموش مانده معبد متروک سینه ام دراو نه آتشی، نه ز گرمی نشانه یی دامان دوستی ز چه برچیده ای زما؟ دانی که نیست آتش[…]

گفتم که می خواهم تو را باور مکن باور مکن – شعر دام فریب سیمین بهبهانی   گفتم که می خواهم تو را، باور مکن، باور مکن از جمع یاران پا مکش، با من به یاری سر مکن گر همچو گل در خنده ام، دام ِ فریب افکنده ام در حسرت دامی چنین، بیهوده دامن[…]

شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود – شعر یاد سیمین بهبهانی   شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود میل تو گرم، در دل بی تاب می دود در پردهٔ نهان ِ دلم جای می کنی گویی به چشم خسته تنی خواب می دود می بوسمت به شوق و برون[…]

تو غم مرا چه دانی که چه آتشم به جان زد – شعر سجاف زرین سیمین بهبهانی   تو غم مرا چه دانی، که چه آتشم به جان زد تن خوشه خوشه داغم، ره باغ ارغوان زد چو پرستوی مسافر، غم آشیان نداری که به هر سفر توانی، به دیاری آشیان زد بفرست نامه سویم،[…]

جفای خلق و غم روزگار دیده منم – شعر پولاد آبدیده سیمین بهبهانی   جفای خلق و غم روزگار دیده منم وزین دو، رشتهٔ پیوند خود بریده منم شبم که سینهٔ من پرده دار اسرار است به انتظار تو، این خنجر سپیده! منم ز تیغ طعنهٔ دشمن دلم چو گل شد چک کنون چو غنچه[…]

بگذار که در حسرت دیدار بمیرم – شعر وفادار سیمین بهبهانی   بگذار که در حسرت دیدار بمیرم در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم دشوار بود مردن و روی تو ندیدن بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم بگذار که چون نالهٔ مرغان شباهنگ در وحشت و اندوه شب تار بمیرم بگذار که چون شمع کنم[…]

چرا کمتر از آن اشکی که از مژگانم آویزد – شعر افسون آشنا سیمین بهبهانی   چرا کمتر از آن اشکی که از مژگانم آویزد دَوَد بر گونه ام آرام و در دامانم آویزد؟ چرا کمتر از آن آهی که از شوق لبت هر دم درون سینه در موج غم پنهانم آویزد؟ چرا کمتر ز[…]

خواهم چو راز پنهان از من اثر نباشد – شعر نیک آشنا سیمین بهبهانی   خواهم چو راز پنهان، از من اثر نباشد تا از نبود و بودم، کس را خبر نباشد خواهم که آتش افتد، در شهر آشنایی وز ننگ ِ آشنایان، بر جا اثر نباشد گوری بده، خدایا! زندان پیکر من تا از[…]

سحری به دلنوازی ز درم درآ و بنشین – شعر یک سحر سیمین بهبهانی   سحری به دلنوازی ز درم درآ و بنشین به کنار خود به بازی بنشان مرا و بنشین من اگر ادب پسندم، ننشینم و نخندم تو ز لطف رخصتم ده، که بیا بیا و بنشین همه دشمنند و بد سر، که[…]

این حریفان همه هرجایی و پستند و تو نه – شعر سپیدار سیمین بهبهانی   این حریفان همه هرجایی و پستند و تو نه کم ز پتیاره و پتیاره پرستند و تو نه این گدایان به تمنّای جُوی سیم ِ تنم چون چنار از سر خواهش همه دستند و تو نه چون سپیدار ِ رَز[…]

نیلوفر شبنم زده ساحل رودم – شعر دیبای کبود سیمین بهبهانی   نیلوفر شبنم زدهٔ ساحل رودم کس جامه نپوشید ز دیبای کبودم بر آتش من ریخته خاکستر ایام دیگر ندهد کس خبر از بود و نبودم بی چنگی ی ِ خود چنگم و بی نایی ی ِ خود نای در پردهٔ خاموشی دل خفته[…]

چون نغمه در سراچه گوشت نشسته ام – شعر ساقه دمیده سیمین بهبهانی   چون نغمه در سراچهٔ گوشت نشسته ام چون گوش، پرده دار خروشت نشسته ام چون ساقهٔ دمیده به دشت ایستاده ای چون لالهٔ شکفته به دوشت نشسته ام گرم و شکیب سوزم و شیرین و دلنواز آن بوسه ام که بر[…]

ستاره بی تو به چشمم شرار می پاشد – شعر پونه وحشی سیمین بهبهانی   ستاره بی تو به چشمم شرار می پاشد فروغ ماه به رویم غبار می پاشد خدای را! چه نسیم است این که بر تن من نوازش نفسش انتظار می پاشد؟ خروش رود ِ دمان، شور عشق می ریزد سکوت کوه[…]

روزی آید که دلم هیچ تمنا نکند – شعر صد چمن لاله سیمین بهبهانی   روزی آید که دلم هیچ تمنا نکند دیده ام غنچه به دیدار کسی وا نکند وین سبک جوش گران مایه – که خون نام وی است- ره به آوند تهی ماندهٔ رگ ها نکند یاد آغوش کسی سینهٔ آرام مرا[…]

دیشب ای بهتر ز گل در عالم خوابم شکفتی – شعر باغ مهتاب سیمین بهبهانی   دیشب، ای بهتر ز گل! در عالم خوابم شکفتی شاخ نیلوفر شدی در چشم پر آبم شکفتی ای گل وصل از تو عطرآگین نشد آغوش گرمم گر چه بشکفتی ولی در عالم خوابم شکفتی بر لبش، ای بوسهٔ شیرین[…]

نپسندم این که روی ز منت خبر نباشد – شعر گل قاصد سیمین بهبهانی   نپسندم این که روی ز مَنَت خبر نباشد گل قاصدی فرستم به تو، نامه گر نباشد گل قاصدی فرستم که پیام من بگوید که به جز وِیم کسی محرم نامه بر نباشد چو پیام من شنیدی پرِ او بگیر و[…]

آن دیده که با مهر به سویم نگران بود – شعر برف گزان سیمین بهبهانی   آن دیده که با مهر به سویم نگران بود دیدم که نهانی نظرش با دگران بود آن اختر تابنده – که پنداشتمش عشق- تا سوی من آمد چو شهابی گذران بود بشکست مرا پشت ز سردی که به من[…]

این که با خود می کشم هر سو، نپنداری تن است – شعر این که با خود می کشم سیمین بهبهانی   این که با خود می کشم هر سو، نپنداری تن است گورِ گردان است و در او آرزوهای من است! آتش ِ سردم که دارم جلوه ها در تیرگی چون غزالان در سیاهی[…]

ای که چون صدف ما را در کنار پروردی – شعر آتش دور سیمین بهبهانی   ای که چون صدف ما را، در کنار پروردی با گهر فروشانم، از چه آشنا کردی؟ گرم شد ز سوز من، محفل طرب جویان هیزم زمستان شد، گُلبنی که پروردی بر سرِ تو می بینم، پای هرزه پویان را[…]

گر چه چون کوه به دامان افق بستر ماست – شعر گل کوه سیمین بهبهانی   گر چه چون کوه به دامان افق بستر ماست منّت پای بسی راهگذر بر سرماست دوری ی ِ راه به نزدیکی ی ِ دل چاره شود کـَرمی کن که به در دوخته چشم تر ماست آسمان سر زده از[…]

اگر چه باز نبینم به خود کنار ترا – شعر یادگار سیمین بهبهانی   اگر چه باز نبینم به خود کنارِ ترا عزیز می شمرم عشق یادگار ترا در این خزان جدایی به بوی خاطره ها شکفته می کنم از نو به دل بهار ترا زبان شعله به گوشم به بی قراری گفت حدیثِ سستی[…]

ستاره دانه افشانده گل سحر است – شعر شکوفه سحری سیمین بهبهانی   ستاره دانهٔ افشاندهٔ گل سحر است گلی ز سیم که سیراب چشمه سار زر است چه باک از این شب غم وین ستاره های سرشک که از کرانهٔ او صبح بخت جلوه گر است اگر چه بسته تنم، قُمری خیال ِ مرا[…]

همچون نسیم بر تن و جانم وزید و رفت – شعر شهاب طلایی سیمین بهبهانی   همچون نسیم بر تن و جانم وزید و رفت ما را چو گل دمی به سوی خود کشید و رفت بر دفتر خیال پریشان من شبی با کلْک عشق، خطّ تمنا کشید و رفت در آسمان خاطرم آن اختر[…]