هیچ محصولی در سبد خرید نیست.
شعر اندوه
اندوه را فرستادم
به بلندترین شاخه
تا آخرین گردو را بیاورد
و خودم را نشاندم
زیر درخت بادام
کنار کودکی ام
باید رازش را در سینه ام می ریخت
دهان باز کردم
خندید…
پونه ها از چال های گونه اش سرک کشیدند
کبوتری سپید از شانه اش به آسمان پرید
نپرسیدم اما…
و اندوه بازگشت
بازگشت با گردویی سیاه
فاطمه یاراحمدی(روشنا)
باید حوالی شعرها چادر بزنیم وقتی هر چه دیدیم دروغ های بودند که دست و پا داشتند...
Latest posts by فاطمه یاراحمدی (روشنا) (see all)
- عطر وحشی ات… - دسامبر 20, 2022
- سپیداریخوابیده در سپید - دسامبر 20, 2022
- شعر سپید - دسامبر 16, 2022
