شعر پرده سهراب سپهری

شعر پرده سهراب سپهری

 

پنجره‌ام به تهی باز شد

و من ویران شدم

پرده نفس می‌کشید

دیوار قیر اندود

از میان برخیز

پایان تلخ صداهای هوش ربا

فرو ریز

لذت خواب می‌فشارد.

فراموشی می‌بارد.

پرده نفس می‌کشد:

شکوفه خوابم می‌پژمرد.

تا دوزخ‌ها بشکافند،

تا سایه‌ها بی پایان شوند،

تا نگاهم رها گردد،

درهم شکن بی‌جنبشی‌ات را

و از مرز هستی من بگذر

سیاه سرد بی تپش گنگ!

 

 

کتاب‌های سهراب سپهری را از دست ندهید:

 

 

 

 

شعر پرده سهراب سپهری
پرده سهراب سپهری
شعر پرده
پنجره ام به تهی باز شد