شعر هایی سهراب سپهری

سرچشمه رویش هایی، دریایی، پایان تماشایی

تو تراویدی: باغ جهان تر شد، دیگر شد

صبحی سر زد، مرغی پر زد، یک شاخه شکست : خاموشی هست

خوابم برده بود ، خوابی دیدم: تابش آبی در خواب ، لرزش برگی در آب

این سو تاریکی مرگ ، آن سو زیبایی برگ. اینها چه، آنها چیست، انبوه زمان ها چیست؟

این می شکفد، ترس تماشا دارد. آن می گذرد، وحشت دریا دارد.

پرتو محرابی ، می تابی. من هیچم: پیچک خوابی. بر نرده اندوه تو می پیچم.

تاریکی پروازی، رویای بی آغازی، بی موجی، بی رنگی،

دریای هم آهنگی!