شعر قایق بان نیما یوشیج

بر سر قایقش اندیشه کنان قایق بان

دائماً می زند از رنج سفر بر سر دریا فریاد

اگر کشمکش موج سوی ساحل راهی می داد

سخت طوفان زده روی دریاست

ناشکیباست به دل قایق بان

شب پر از حادثه. دهشت افزاست.

بر سر ساحل هم لیکن اندیشه کنان قایق بان

ناشکیبا تر بر می شود از او فریاد:

«کاش بازم ره بر خطه ی دریای گران می افتاد!»

1335

قالب شعر: نیمایی

در شعر بالا اگر واژه‌ای برایتان غریب آمد، کافی‌ست در قسمت جستجوی سایت بنویسید: «معنی …»

مطالب بیشتر در:

نیما یوشیج

اشعار نیما یوشیج

بر سر قایقش اندیشه کنان قایق بان

شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «بر سر قایقش اندیشه کنان قایق بان / دائماً می زند از رنج سفر بر سر دریا فریاد / اگر کشمکش موج سوی ساحل راهی می داد» آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین نیما یوشیج که از شاعران مهم معاصر ماست دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطرها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای نیما یوشیج بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطرهای پایانی یعنی : «بر سر ساحل هم لیکن اندیشه کنان قایق بان / ناشکیبا تر بر می شود از او فریاد: / «کاش بازم ره بر خطه ی دریای گران می افتاد!»» از چه سطرهایی استفاده می‌کردید؟