شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

  • شعر شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید ملک الشعرا بهار 

    شب و شراب 

     

    شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

    وز هر کرانه دامن خرگه فروکشید

     

    روز از برون خیمه در استاد و جابجای

    آن سقف خیمه‌اش را عمداً بسوزنید

     

    گفتی کسی به روی یکی ژرف آبگیر

    سیصد هزار نرگس شهلا پراکنید

     

    یارب کجاست آنکه چو شب در چکد به ‌جام

    گویی به جام‌، اختر ناهید درچکید

     

    چون پر کنی بلور و بداری به پیش چشم

    گویی در آفتاب گل سرخ بشکفید

     

    همبوی بید مشگست اما نه بیدمشگ

    همرنگ سرخ بید است اما نه سرخ بید

     

    آن می که ناچشیده هنوز، از میان جام

    چون فکر شد به مغز و چو گرمی به خون دوید

     

    گر پر وی نبستی زنجیرهٔ حباب

    از لطف‌، می ز جام همی خواستی پرید

     

    زو هر جبان دلیر و بدو هر سقیم به

    زو هر ملول شاد و بدو هر خورش لذیذ

     

    بر نودمیده خوید بخوردم یکی شراب

    خوشا شراب خوردن بر نودمیده خوید

     

    از شیشه تافت پرتو می ساعتی به مرز

    نیرو گرفت خوید و به زانوی من رسید

     

    گویم یکی حدیث به وصف شب و شراب

    وصف شب و شراب ز من بایدت شنید

     

    دوشینه خفته بودم در باغ نیم‌شب

    کامد خمار منکر و خوابم ز سر پرید

     

    کردم نگاه و دیدم خیل ستارگان

    بر آسمان شکفته چو بر دشت‌، شنبلید

     

    رفتم سوی کریچه که قفل خمار را

    از شیشهٔ نبید به چنگ آورم کلید

     

    در شیشهٔ نبید فروغی نیافتم

    گفتی نبوده است درو هیچگه نبید

     

    از خانه تافتم سوی دکان میفروش

    کزوی مگر توانم یک شیشه می خرید

     

    رفتم درست تا به سرکوی گبرکان

    ناگه سپیده دیدم کز کوه بردمید

     

    نزدیک دکه رفتم ناگه فروغ صبح

    برزد چنان که پردهٔ ظلمت فرو درید

     

    در کوفتم به ستی و آواز دادمش

    چندان که پیر دهقان از خواب خوش جهید

     

    بگشود لرز لرزان در وز نهیب من

    گفتی همی که خواست رگ جانش بگسلید

     

    گفت ار به حسبت آمده‌ای اندر آی‌، لیک

    بیگاه چون تو محسب سهم کس ندید!

     

    گفتم که باده‌خوارم‌، نی مرد حسبتم

    ایزد مرا نه از قبل حسبت آفرید

     

    صبحست می بیار که مغز از فروغ می

    روشن شود چو غرهٔ صبح از فروغ شید

     

    دهقان از این حدیث به من بردرید چشم

    وانگاه چون پلنگ یکی نعره برکشید

     

    گفتا که خواب من ببریدی به نیم‌شب

    ای می‌پرست عیار ای شبرو پلید

     

    گفتم مساز عشوه که اینک فروغ روز

    پیش دکانت مطرف زربفت کسترید

     

    گفت این نه نور روز است این زان قنینه‌هاست

    کاستاد شامگاهان پیش بساط چید

     

    گفت این و خشمناک یکی پردهٔ ستبر

    ناگاه در برابر دکان فرو هلید

     

    صبحی تمام بود و چو آن پرده برفتاد

    در حال شب درآمد و استاره شد پدید

     

    وانگه به جام ریخت از آن زرد مشکبوی

    گفتی درون جام گل زعفران دمید

     

    گر زور می نبود کس از خواب نیم‌شب

    با زور اهرمم نتوانست جنبنید

     

    گر قوت شراب بدید و حیلتش

    گرد حیل نگشتی پیوسته ارشمید

     

    باشد بهار بندهٔ آن شاعری که گفت

    «‌رز را خدای از قبل شادی آفرید»

     

    من این قصیده گفتم تا ارمغان برم

    نزدیک آنکه هست درش کعبهٔ امید

     

    دانا عزیز شد که چنو حامیئی گرفت

    دانش بزرگ شدکه چنو مامنی گزید

     

    بس شاه و شاهزاده کِم از روی احترام

    بنشاخت لیک قلب من از صحبتش کفید

     

    بس میر و بس وزیر کِم از طبع چاپلوس

    بنواخت لیک خوی حسودش مراگزید

     

    هرگز نشد ز داهیهٔ دهر تلخ کام

    آن فاضلی که چاشنی مهر او چشید

     

    ای خواجهٔ کریم‌! برآمد زمانه‌ای

    کز هجر حضرت تو دل اندر برم تپید

     

    دژخیم دهر دیدهٔ آمال من به عنف

    بربست و گوش خویش به سیماب آکنید

     

    در باغ دهر تازه گلی بودم ای دریغ

    کم دهر ناشکفته ز شاخ مراد چید

     

    هر نوگلی که از سر کلکم شکفته گشت

    در حال خار گشت و به پای دلم خلید

     

    نام نکو فروخت کسی کاو مرا فروخت

    نام نکو خریدکسی کاو مرا خرید

     

    پستان مام و سفرهٔ بابست اصل مرد

    آن منج گم شودکه گل ناروا مکید

     

    بذر هنر به مرز امل کشتم ای دریغ

    کم داس دهرکشتهٔ آمال بدروید

     

    چون روزگار سفله ندانست قدر من

    کس را چه انتظار ازو بایدی کشید

     

    شد بی‌تو یاوه دست وزارت که درخور است

    انگشتری جم را انگشت جمشید

     

    نشکفت اگر زمانهٔ جانی ترا نخواست

    دارم عجب که با تو چگونه بیارمید

     

    دیریست کاین زمانهٔ بدخوی سفله‌طبع

    با سفلگان چمید و ز آزادگان رمید

     

    اصل تناسب است یکی اصل استوار

    نتوان به جهد با منش این جهان چخید

     

    آزادمردی و خرد و پاکی نیت

    با بدخویی و ددمنشی توأمان که دید

     

    چندی ز روی حیف درخشنده گوهری

    در پارگین شغل و عمل با خزف چمید

     

    منت خدای راکه به فرجام رسته گشت

    این گوهر شریف از آن ورطهٔ پلید

     

    دامان ما اگرچه شد آلودهٔ نیاز

    لیکن وجود پاک تو ز آلودگی رهید

     

    بر آن کتاب‌ها که بماند از تو یادگار

    خواهند جاودان زه و احسنت گسترید

     

    غرمی‌ رمنده بود مرا طبع و این شگفت

    کاندر بسیط مهر تو به آسودگی چرید

     

    زین دست شعر گفت نیارند شاعران

    کز خشک‌بید، بوی نخیزد چو مشک بید

     

     

    مطالب بیشتر در:

    ملک الشعرا بهار

     

    شعر مشروطه

     

    وزن شعر: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)

     

    قالب شعر: قصیده

     

    پیشنهاد ویژه برای مطالعه 

    هر سه مقابل پنجره ایستاده بودند – نمی‌دانم چه کسی صاحب من است؟

    دانلود آهنگ عزیز بشین به کنارم روزبه نعمت الهی + پخش آنلاین

    زن در شعر

    حق‌پرستان سلف‌، کاری نمایان کرده‌اند

     

     

    در صورتی که در متن بالا، میاد باد آن عهد کم بندی به پای اندر نبود عنای واژه‌ای برایتان ناآشنا می‌آمد، می‌توانید در جعبه‌ی زیر، آن واژه را جستجو کنید تا معنای آن در مقابلش ظاهر شود. بدیهی‌ست که برخی واژه‌ها به همراه پسوند یا پیشوندی در متن ظاهر شده‌اند. شما باید هسته‌ی اصلیِ آن واژه را در جعبه جستجو کنید تا به نزدیک‌ترین پاسخ برسید. اگر واژه‌ای را در فرهنگ لغت پیدا نکردید، در بخش دیدگاه‌ها گزارش دهید. با سپاس از همکاری شما.

    جستجوی واژه

    لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

    آ

    (حر.) «آ» یا «الف ممدوده» نخستین حرف از الفبای فارسی ؛ اولین حرف از حروف ابجد، برابر با عدد "۱".


     

    شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید

    شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید وز هر کرانه دامن خرگه فروکشید روز از برون خیمه در استاد و جابجای آن سقف خیمه‌اش را عمداً بسوزنید» آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین ملک الشعرا بهار که از شاعران مهم دوره مشروطه است دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطر ها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای ملک الشعرا بهار  بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطر های پایانی یعنی : «غرمی‌ رمنده بود مرا طبع و این شگفت کاندر بسیط مهر تو به آسودگی چرید زین دست شعر گفت نیارند شاعران کز خشک‌بید، بوی نخیزد چو مشک بید» از چه سطر هایی استفاده می‌کردید؟

    شعر شب و شراب ملک الشعرا بهار

    دیدگاه خودتان را در بخش دیدگاه‌ها برای شعر شب و شراب ملک الشعرا بهار بنویسید. اگر از شعر لذت برده‌اید، بنویسید که چرا لذت برده‌اید و اگر لذت نبرده‌اید، دلیل آن را بنویسید.

    اگر نقد یا پیشنهادی برای سایت دارید، به گوش جان می‌شنویم.

    اگر عکس‌نوشته‌ای با این شعر درست کرده‌اید، در بخش دیدگاه‌ها اضافه کنید تا با نام خودتان منتشر شود.

    پیشنهاد می‌کنیم، این شعر را با صدای خودتان ضبط کنید و در بخش دیدگاه، فایل صدایتان را اضافه کنید تا در سایت منتشر شود.

    به مطلب امتیاز دهید!

    میانگین امتیازات ۵ از ۵

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

    دانلود اپلیکیشن «شعر و مهر»

    دانلود اپلیکیشن «شعر و مهر»