دست بردار ازین هیکل غم – رانده

دست بردار ازین هیکل غم – شعر رانده احمد شاملو

دست بردار ازین هیکلِ غم
که ز ویرانیِ خویش است آباد.

دست بردار که تاریکم و سرد
چون فرومرده چراغ از دَمِ باد.

دست بردار، ز تو در عجبم
به دَرِ بسته چه می‌کوبی سر.

نیست، می‌دانی، در خانه کسی
سر فرومی‌کوبی باز به در.

زنده، این‌گونه به غم
خفته‌ام در تابوت.

حرف‌ها دارم در دل
می‌گزم لب به‌سکوت.

دست بردار که گر خاموشم
با لبم هر نفسی فریاد است.

به نظر هر شب و روزم سالی‌ست
گرچه خود عمر به چشمم باد است.

رانده‌اَندَم همه از درگهِ خویش.
پای پُرآبله، لب پُرافسوس

می‌کشم پای بر این جاده‌ی پرت
می‌زنم گام بر این راهِ عبوس.

پای پُرآبله دل پُراندوه
از رهی می‌گذرم سر در خویش

می‌خزد هیکلِ من از دنبال
می‌دود سایه‌ی من پیشاپیش.

می‌روم با رهِ خود
سر فرو، چهره به‌هم.

با کس‌ام کاری نیست
سد چه بندی به رهم؟

دست بردار! چه سود آید بار
از چراغی که نه گرماش و نه نور؟

چه امید از دلِ تاریکِ کسی
که نهادندش سر زنده به گور؟

می‌روم یکه به راهی مطرود
که فرو رفته به آفاقِ سیاه.

دست بردار ازین عابرِ مست
یک طرف شو، منشین بر سرِ راه!
۱۳۳۰

بهار هستم.

و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد. و خاصیت عشق این است.
سهراب سپهری

Latest posts by بهاره خدابنده (see all)

بهار هستم. و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد. و خاصیت عشق این است. سهراب سپهری