لرزش می آورد و خود گرفت و برفت – با غروبش

لرزش می آورد و خود گرفت و برفت – شعر با غروبش نیما یوشیج

لرزش می آورد و خود گرفت و برفت

روز پا در نشیب دست به کار

در سر کوه های زرد و کبود

همچنان کاروان سنگین بار.

هرچه با خود به باد غارت برد

خنده ها، قیل و قال ها، در ده

برد این جمله را وزو همه جا

شد غمین و خموش و دزد زده.

دیدم از دستکار او که نماند

در تهیگاه کوه و مانده ی دشت،

هیکلی جز به ره شاب که داشت

جویی آرام آمده سوی گشت.

یک نهان ماند لیک و روز ندید

با غروبش که هرچه کرد غروب.

وان نهان بود: داستان دودل

که نیامد به دست او، منکوب

پس آنی که رخت برد به در

زین سرای فسوس، هیکل روز

باز آنجا، به زیر آن دو درخت،

آن دو دلداده، آمدند به سوز

فروردین 1323

قالب شعر: چهار پاره

در صورتی که در متن بالا، معنای واژه‌ای برایتان ناآشنا می‌آمد، می‌توانید در جعبه‌ی زیر، آن واژه را جستجو کنید تا معنای آن در مقابلش ظاهر شود. بدیهی‌ست که برخی واژه‌ها به همراه پسوند یا پیشوندی در متن ظاهر شده‌اند. شما باید هسته‌ی اصلیِ آن واژه را در جعبه جستجو کنید تا به نزدیک‌ترین پاسخ برسید. اگر واژه‌ای را در فرهنگ لغت پیدا نکردید، در بخش دیدگاه‌ها گزارش دهید. با سپاس از همکاری شما.

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آ

(حر.) «آ» یا «الف ممدوده» نخستین حرف از الفبای فارسی ؛ اولین حرف از حروف ابجد، برابر با عدد "۱".

آ

هان! هلا! آی!

مطالب بیشتر در:

نیما یوشیج

اشعار نیما یوشیج

لرزش می آورد و خود گرفت و برفت

شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «لرزش می آورد و خود گرفت و برفت / روز پا در نشیب دست به کار / در سر کوه های زرد و کبود / همچنان کاروان سنگین بار » آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین نیما یوشیج که از شاعران مهم معاصر ماست دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطرها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای نیما یوشیج بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطرهای پایانی یعنی : «پس آنی که رخت برد به در / زین سرای فسوس، هیکل روز / باز آنجا، به زیر آن دو درخت، / آن دو دلداده، آمدند به سوز» از چه سطرهایی استفاده می‌کردید؟