شعر از سبز به سبز سهراب سپهری

من در اين تاريكي

فكر يك بره‌ي روشن هستم

كه بيايد علف خستگي‌ام را بچرد.

من در اين تاريكي

امتداد تر بازوهايم را

زير باراني مي‌بينم

كه دعاهاي نخستين بشر را تر كرد.

من در اين تاريكي

در گشودم به چمن‌هاي قديم،

به طلايي‌هايي، كه به ديوار اساطير تماشا كرديم.

من در اين تاريكي

ريشه‌ها را ديدم

و براي بته‌ي نورس مرگ، آب را معني كردم.

In this darkness

I am thinking of a bright lamb

To come and graze the grass of my weariness.

In this darkness

I perceive the wet extension of my arms

In the rain

Which wetted the Primal Prayers of Man.

In this darkness

I open the gate to ancient grass,

To the golden colours which we saw on the walls of myths.

In this darkness

I saw roots

And for the new-blown bush of death I defined water.