شعر مسافر سهراب سپهری

دم غروب میان حضور خسته اشیا – مسافر

  • دم غروب میان حضور خسته اشیا – شعر مسافر سهراب سپهری

    دم غروب میان حضور خسته اشیا/ نگاه منتظری حجم وقت را می دید/ و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر/ به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود…

     

    دم غروب میان حضور خسته اشیا

    نگاه منتظری حجم وقت را می دید

    و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر

    به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود

    و بوی باغچه را ‚ باد روی فرش

    فراغت

    نثار حاشیه صاف زندگی می کرد

    و مثل بادبزن ‚ ذهن ‚ سطح روشن گل را

    گرفته بود به دست

    و باد می زد خود را

    مسافر از اتوبوس

    پیاده شد

    چه آسمان تمیزی

    و امتداد خیابان غربت او را برد

    غروب بود

    صدای هوش گیاهان به گوش می آمد

    مسافر آمده بود

    و روی صندلی راحتی کنار چمن

    نشسته بود

    دلم گرفته

    دلم عجیب گرفته است

    تمام راه به یک چیز فکر می کردم

    و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد

    خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود

    چه دره های عجیبی

    و اسب ‚ یادت هست

    سپید

    بود

    و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد

    و بعد غربت رنگین قریه های سر راه

    و بعد تونل ها

    دلم گرفته

    دلم عجیب گرفته است

    و هیچ چیز

    نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش

    نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این

    گل شب بوست

    نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف

    نمی رهاند

    و فکر میکنم

    که این ترنم موزون حزن تا به ابد

    شنیده خواهد شد

    نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد

    چه سیبهای قشنگی

    حیات نشئه تنهایی است

    و میزبان پرسید

    قشنگ یعنی چه ؟

    قشنگ یعنی

    تعبیر عاشقانه اشکال

    و عشق تنها عشق

    ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس

    و عشق تنها عشق

    مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد

    مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

    و نوشداروی اندوه ؟

    صدای خالص اکسیر می دهد این نوش

    و حال شب شده بود

    چراغ روشن بود

    و چای

    می خوردند

    چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی

    چه قدر هم تنها

    خیال می کنم

    دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی

    دچار باید بود دچار یعنی عاشق

    و فکر کن که چه تنهاست

    اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد

    و چه فکر نازک غمناکی

    و غم تبسم پوشیده نگاه

    گیاه است

    و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست

    خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

    و دست منبسط نور روی شانه آنهاست

    نه وصل ممکن نیست

    همیشه فاصله ای هست

    اگر چه منحنی آب بالش خوبی است

    برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر

    همیشه فاصله ای هست

    دچار باید بود

    وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف

    حرام خواهد شد

    و عشق

    سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست

    و عشق صدای فاصله هاست

    صدای فاصله هایی که غرق ابهامند

    نه

    صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند

    و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر

    همیشه عاشق تنهاست

    و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست

    و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز

    و او و ثانیه ها روی نور می خوابند

    و او ؤ ثانیه ها بهترین کتاب جهان را

    به آب می بخشند

    و خوب می دانند

    که هیچ ماهی هرگز

    هزار و یک گره رودخانه را نگشود

    و نیمه شب ها با

    زورق قدیمی اشراق

    در آب های هدایت روانه می گردند

    و تا تجلی اعجاب پیش می رانند

    هوای حرف تو آدم را

    عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات

    و در عروق چنین لحن

    چه خون تازه محزونی

    حیاط روشن بود

    و باد می آمد

    و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد

    اتاق خلوت

    پاکی است

    برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد

    دلم عجیب گرفته است

    خیال خواب ندارم

    کنار پنجره رفت

    و روی صندلی نرم پارچه ای

    نشست

    هنوز در سفرم

    خیال می کنم

    در آبهای جهان قایقی است

    و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است

    سرود

    زنده دریانوردهای کهن را

    به گوش روزنه های فصول می خوانم

    و پیش می رانم

    مرا سفر به کجا می برد؟

    کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند

    و بند کفش به انگشت های نرم فراغت

    گشوده خواهد شد ؟

    کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش

    و بی خیال نشستن

    و گوش دادن به

    صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟

    و در کدام بهار درنگ خواهی کرد

    و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟

    شراب باید خورد

    و در جوانی روی یک سایه راه باید رفت

    همین

    کجاست سمت حیات ؟

    من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟

    و گوش کن که همین حرف در تمام

    سفر

    همیشه پنجره خواب را به هم میزد

    چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟

    درست فکر کن

    کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟

    چه چیز پلک ترا می فشرد

    چه وزن گرم دل انگیزی ؟

    سفر دراز نبود

    عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد

    و در مصاحبه باد و

    شیروانی ها

    اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت

    در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان

    به جاجرود خروشان نگاه می کردی

    چه اتفاق افتاد

    که خواب سبز ترا سار ها درو کردند ؟

    و فصل ‚ فصل درو بود

    و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو

    کتاب فصل ورق خورد

    و

    سطر اول این بود

    حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست

    نگاه می کردی

    میان گاو و چمن ‚ ذهن باد در جریان بود

    به یادگاری شاتوت روی پوست فصل

    نگاه می کردی

    حضور سبز قبایی میان شبدرها

    خراش صورت احساس را مرمت کرد

    ببین همیشه خراشی است روی صورت

    احساس

    همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب

    به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت

    و روی شانه ما دست می گذارد

    و ما حرارت انگشتهای روشن او را

    بسان سم گوارایی

    کنار حادثه سر می کشیم

    ونیز یادت هست

    و روی ترعه آرام؟

    در آن مجادله زنگدار آب و زمین

    که وقت از

    پس منشور دیده می شد

    تکان قایق ذهن ترا تکانی داد

    غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست

    همیشه با نفس تازه را باید رفت

    و فوت باید کرد

    که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ

    کجاست سنگ رنوس؟

    من از مجاورت یک درخت می آیم

    که روی پوست آن دست های ساده غربت

    اثر

    گذاشته بود

    به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی

    شراب را بدهید

    شتاب باید کرد

    من از سیاحت در یک حماسه می آیم

    و مثل آب

    تمام قصه سهراب و نوشدارو را

    روانم

    سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد

    و ایستادم تا

    دلم قرار بگیرد

    صدای پرپری

    آمد

    و در که باز شد

    من از هجوم حقیقت به خاک افتادم

    و بار دیگر در زیر آسمان مزامیر

    در آن سفر که لب رودخانه بابل

    به هوش آمدم

    نوای بربط خاموش بود

    و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد

    و چند بربط بی تاب

    به شاخه های تر بید تاب می خوردند

    و درمسیر

    سفر راهبان پاک مسیحی

    به سمت پرده خاموش ارمیای نبی

    اشاره می کردند

    و من بلند بلند

    کتاب جامعه می خواندم

    و چند زارع لبنانی

    که زیر سدر کهن سالی

    نشسته بودند

    مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند

    کنار راه سفر کودکان کور عراقی

    به خط

    لوح حمورابی

    نگاه می کردند

    و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم

    سفر پر از سیلان بود

    و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر

    گرفته بود و سیاه

    و بوی روغن می داد

    و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب

    شیارهای غریزه و سایه های مجال

    کنار هم بودند

    میان راه سفر از سرای مسلولین

    صدای سرفه می آمد

    زنان فاحشه در آسمان آبی شهر

    شیار روشن جت ها را

    نگاه می کردند

    و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند

    سپورهای خیابان سرود می خواندند

    و شاعران بزرگ

    به برگ های مهاجر نماز می بردند

    و راه دور سفر از میان آدم

    و آهن

    به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت

    به غربت تریک جوی آب می پیوست

    به برق ساکت یک فلس

    به آشنایی یک لحن

    به بیکرانی یک رنگ

    سفر مرا به زمین های استوایی برد

    و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند

    چه خوب یادم هست

    عبارتی که به ییلاق ذهن وارد

    شد

    وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت

    من از مصاحبت آفتاب می آیم

    کجاست سایه ؟

    ولی هنوز قدم ‚ گیج انشعاب بهار است

    و بوی چیدن از دست باد می آید

    و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج

    به حال بیهوشی است

    در این کشاکش رنگین

    کسی چه می داند

    که سنگ عزلت من

    در کدام نقطه فصل است

    هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را

    نمی شناسد

    هنوز برگ

    سوار حرف اول باد است

    هنوز انسان چیزی به آب می گوید

    و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است

    و در مدار درخت

    طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمی زاد است

    صدای همهمه می آید

    و من مخاطب تنهای بادهای جهانم

    و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را

    به من می آموزند

    فقط به من

    و من مفسر گنجشک های دره گنگم

    و گوشواره عرفان نشان تبت را

    برای گوش بی آذین دختران بنارس

    کنار جاده سرنات شرح داده ام

    به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها

    تمام وزن طراوت را

    که من

    دچار گرمی گفتارم

    و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین

    وفور سایه خود را به من خطاب کنید

    به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می آید

    و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است

    ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد

    و شاهراه هوا را

    شکوه شاهپرک های انتشار حواس

    سپید خواهد کرد

    برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند

    ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت

    ولی هنوز سواری است پشت باره شهر

    که وزن خواب خوش فتح قادسیه

    به دوش پلک تر اوست

    هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها

    بلند می شود از خلوت

    مزارع ینجه

    هنوز تاجر یزدی ‚ کنار جاده ادویه

    به بوی امتعه هند می رود از هوش

    و در کرانه هامون هنوز می شنوی

    بدی تمام زمین را فرا گرفت

    هزار سال گذشت

    صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد

    و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد

    و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا

    نشسته بودم

    و عکس تاج محل را در آب

    نگاه می کردم

    دوام مرمری لحظه های اکسیری

    و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ

    ببین ‚ دوبال بزرگ

    به سمت حاشیه روح آب در سفرند

    جرقه های عجیبی است در مجاورت دست

    بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن

    که یک اشاره بس است

    حیات ‚ ضربه آرامی است

    به تخته سنگ مگار

    و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط

    غبار تجربه را از نگاه من شستند

    به من سلامت یک سرو را نشان دادند

    و من عبادت احساس را

    به پاس روشنی حال

    کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم

    عبور باید کرد

    و هم نورد افق های دور باید شد

    و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد

    عبور باید کرد

    و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد

    من از کنار تغزل عبور می کردم

    و موسم برکت بود

    و زیرپای من ارقام شن لگد می شد

    زنی شنید

    کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل

    در ابتدای خودش بود

    ودست بدوی

    او شبنم دقایق را

    به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید

    من ایستادم

    و آفتاب تغزل بلند بود

    و من مواظب تبخیر خواب ها بودم

    و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن

    شماره می کردم

    خیال می کردیم

    بدون حاشیه هستیم

    خیال می کردیم

    میان متن

    اساطیری تشنج ریباس

    شناوریم

    و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست

    در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم

    که چشم زنی به من افتاد

    صدای پای تو آمد خیال کردم باد

    عبور می کند از روی پرده های قدیمی

    صدای پای ترا در حوالی اشیا

    شنیده بودم

    کجاست جشن خطوط ؟

    نگاه کن به تموج ‚ به انتشار تن من

    من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ ؟

    و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان

    پر از سطوح عطش کن

    کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف

    دقیق خواهد شد

    و راز رشد پنیرک را

    حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد ؟

    و در تراکم زیبای دست ها یک روز

    صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم

    و در کدام زمین بود

    که روی هیچ نشستیم

    و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم ؟

    جرقه های محال از وجود برمی خاست

    کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد

    و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ ؟

    و در مکالمه جسم ها ‚ مسیر سپیدار

    چه

    قدر روشن بود

    کدام راه مرا می برد به باغ فواصل ؟

    عبور باید کرد

    صدای باد می آید عبور باید کرد

    و من مسافرم ای بادهای همواره

    مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید

    مرا به کودکی شور آب ها برسانید

    و کفش های مرا تا تکامل تن انگور

    پر از تحرک زیبایی

    خضوع کنید

    دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر

    در آسمان سپید غریزه اوج دهید

    و اتفاق وجود مرا کنار درخت

    بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک

    و در تنفس تنهایی

    دریچه های شعور مرا به هم بزنید

    روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز

    مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید

    حضور هیچ ملایم را

    به من نشان بدهید

     

    بررسی ساختار روایت در شعر مسافر سهراب سپهری

    «مسافر» شعری بلند و روایی است که طرحی ساده دارد. ماجرای سفر دارای روایتی سیال­گونه است و به شیوۀ جریان سیال ذهن و تک­گویی درونی روایت می­شود. شخصیت­ها، گفت­وگوها، موقعیت­های داستانی و نمایشی، کنش­ها و رویدادها از اجزای طرح هستند. این اجزا روساخت روایت شعر را تشکیل می­دهند که حول محور ژرف­ساخت و هستۀ مرکزی شعر به صورت ساده و ساختمند گرد آمده­اند. ساختار روایی شعر به دو بخش تفکیک­پذیر است: بخش اول از آغاز شعر تا انتهای پاراگراف هفت؛ بخش دوم از ابتدای پاراگراف هشت تا پاراگراف سی­وچهار. بخش اول از یک موقعیت نمایشی که شامل دو صحنۀ گفت­وگوست تشکیل می­شود. بخش دوم، یک تک­گویی طولانی و یک موقعیت نمایشی را دربردارد که اوج منحنی رویدادهای شعر است.

    راوی در پاراگراف یک درحالی­که به صحنه نزدیک است، وضعیت صحنه و حال و هوای «نگاه منتظر» را توصیف می­کند و مخاطب را از پس واژه­های موجز و تصویرسازی­های بدیع در جریان وضعیت حاکم بر صحنه قرار می­دهد: «دم غروب، میان حضور خستۀ اشیاء». روایت با کنش «انتظار» آغاز می­شود. پاراگراف اول شامل جمله­های توصیفی است. فضاسازی و جمله­بندی‌های آغازین، خواننده را نیز مانند «نگاه منتظر» دچار تشویش انتظار می­کند. به­کارگیری افعال بعید و استمراری، گذر زمان را می‌رساند و خستگی میزبان را تداعی می­کند. این حس به مخاطب هم سرایت می­کند. ترکیب­های «دم غروب»، «حضور خستۀ اشیا»، «بادبزن» و «هیاهوی چند میوۀ نوبر» نیز می­تواند به حس انتظار، خستگی و کلافگی تداوم دهد…

    برای مطالعه ی این مطلب می توانید روی لینک زیر کلیک کنید:

    تحلیل روایت در شعر مسافر سهراب سپهری

     

    پیشنهاد ویژه

    شعر ساده رنگ سهراب سپهری

    شعر نیلوفر سهراب سپهری

     

    در صورتی که در متن بالا، معنای واژه‌ای برایتان ناآشنا می‌آمد، می‌توانید در جعبه‌ی زیر، آن واژه را جستجو کنید تا معنای آن در مقابلش ظاهر شود. بدیهی‌ست که برخی واژه‌ها به همراه پسوند یا پیشوندی در متن ظاهر شده‌اند. شما باید هسته‌ی اصلیِ آن واژه را در جعبه جستجو کنید تا به نزدیک‌ترین پاسخ برسید. اگر واژه‌ای را در فرهنگ لغت پیدا نکردید، در بخش دیدگاه‌ها گزارش دهید. با سپاس از همکاری شما.

    جستجوی واژه

    لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

    آ

    (حر.) «آ» یا «الف ممدوده» نخستین حرف از الفبای فارسی ؛ اولین حرف از حروف ابجد، برابر با عدد "۱".

    آ

    هان! هلا! آی!


    مطالب بیشتر در:

    سهراب سپهری

     

    اشعار سهراب سپهری

     

    سهراب سپهری در اینستاگرام

    حضور هیچ ملایم را به من نشان بدهید

    شعری که خواندیم به این شکل شروع شد: «دم غروب میان حضور خسته اشیا/ نگاه منتظری حجم وقت را می دید/ و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر/ به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود» آیا با این سطرها برای شروعِ این شعر موافق هستید؟ به نظر شما غیر از این شروع نیز می‌توانستیم شروعِ دیگری داشته باشیم و شعر از چیزی که حالا هست جذاب‌تر و زیباتر باشد؟ به طور یقین سهراب سپهری که از شاعران مهم معاصر ماست دیدگاه و دلایلِ خاص خودش را برای این شروع داشته است، به نظر شما چرا این سطرها را برای شروع شعر انتخاب کرده؟ شما اگر جای سهراب سپهری بودید، این شعر را چگونه شروع می‌کردید؟ و به جای سطرهای پایانی یعنی : «و اتفاق وجود مرا کنار درخت / بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک / و در تنفس تنهایی/ دریچه های شعور مرا به هم بزنید/ روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز/ مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید/ حضور هیچ ملایم را/ به من نشان بدهید» از چه سطرهایی استفاده می‌کردید؟

     

    دیدگاه شما برای شعر مسافر سهراب سپهری

    دیدگاه خودتان را در بخش دیدگاه‌ها برای شعر مسافر سهراب سپهری بنویسید. اگر از شعر لذت برده‌اید، بنویسید که چرا لذت برده‌اید و اگر لذت نبرده‌اید، دلیل آن را بنویسید.

    اگر نقد یا پیشنهادی برای سایت دارید، به گوش جان می‌شنویم.

    اگر عکس‌نوشته‌ای با این شعر درست کرده‌اید، در بخش دیدگاه‌ها اضافه کنید تا با نام خودتان منتشر شود.

    پیشنهاد می‌کنیم، این شعر را با صدای خودتان ضبط کنید و در بخش دیدگاه، فایل صدایتان را اضافه کنید تا در سایت منتشر شود.

     

     

    دچار باید بود

    دچار یعنی عاشق و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد.

    سهراب سپهری با زیباترین واژه های ممکن در عشق زیستن را به تصویر کشیده است. دچار باید بود. دچار چه چیزی؟ دچار این جهان، این زندگی، دچار عشق.

     

    نه وصل ممکن نیست

    همیشه فاصله ای هست. اگر چه منحنی آب بالش خوبی است، برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر، همیشه فاصله ای هست.

    هرگز دو انسان با هم یکی نمی شوند. همیشه فاصله ای وجود دارد. هرگز نمی توان رسید به آن گونه که فاصله برای همیشه برداشته شود. این فاصله همیشه وجود دارد.

     

    در این کشاکش رنگین

    کسی چه می داند

    که سنگ عزلت من

    در کدام نقطه فصل است

    در این کشاکش رنگین، تصور کنید که کشاکشی در جریان است و این کشاکش رنگین نیز است. و سنگی را ببینید که در عزلت است و مابین این کشاکش باید به آن رسید.

     

    غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست

    همیشه با نفس تازه را باید رفت

    و فوت باید کرد

    که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ

    فروغ فرخزاد نیز می گفت چرا نگاه نکردم؟ میان پنجره و دیدن همیشه فاصله ای ست. این سطرها از فروغ فرخزاد و سهراب سپهری به ما نشان می دهند که همیشه در میان راهِ دیدنِ ما مانعی وجود دارد.

     

    کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند

    و بند کفش به انگشت های نرم فراغت

    گشوده خواهد شد؟

    کجاست آن نقطه که سفر تمام می شود و نام مسافر دیگر مسافر نیست. کجا لحظه ی ایستادن و تمام شدن است و قدی که روز به روز بلندتر شده به انتهای بلندای خود می رسد و می ایستد.

     

    همیشه عاشق تنهاست

    و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست

    و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز

    و او و ثانیه ها روی نور می خوابند

    انسان های خوبِ عاشق در این جهان بزرگ همچون جزایری در دل اقیانوس هستند. تنها هستند و تنها می مانند و تنها خواهند مُرد اما تنهایی آن ها آنقدر زیباست که ما دوست داریم به تماشای تنهایی شان برویم.

     

    و اسب یادت هست

    سپید

    بود

    و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد

    در این چند سطر با یکی از زیباترین تصاویر و استعاره های سهراب سپهری مواجه هستیم. اسب تشبیه شده است به یک واژه که روی کاغذ سفیدی قرار دارد و مشغول چرا کردن است.

     

    و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است

    و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست

    وحدت اشیا، زمینی که ما بر آن راه می رویم، ما را به هم وصل می کند. هوایی که به درون ریه فرو می بریم همان هوای مشترک است و ما را به یکدیگر وصل می کند. اما این زمین و هوا از چه ساخته شده اند؟ از غم.

    به مطلب امتیاز دهید!

    میانگین امتیازات ۵ از ۵
    پوریا ‌پلیکان
    Latest posts by پوریا ‌پلیکان (see all)

    دیدگاهتان را بنویسید

    نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *