شعر گنبد نیما یوشیج

بدیدند جمعی به ره، گنبدی

ز هر سوی دربسته ی مفردی

یکی گفت: شنیده ام من امید

چنین بیضه ها می گذارد سپید

یکی گفت: ز انگشت چرخ برین

نیفتاده باشد نگین بر زمین؟

یکی گفت: دندان ابلیس هست

ندانسته در راه افکنده است

یکی گفت: خم سلیمانی است

یکی گفت: این دام شیطانی است.

یکی گفت: بی سر طلسمی ست این.

یک گفت: معکوس جسمی ست این.

ستاره است – گفت آن یکی- کز سپهر

جدا گشته است این قدر خوب چهر.

بگفت آن که: این تخم چشم کسی ست.

که بد می کند هیچ شرمیش نیست.

ولیکن فقط گنبدی بود، فرد

درون سوی گرم و برون سوی، سرد

جهالت بر آن پرده ای می کشید

خلایق در آن داشت گفت و شنید.

بهمن 1310

قالب شعر: مثنوی

کتاب‌های نیما یوشیج را از دست ندهید: