شعر خوابی در هیاهو سهراب سپهری

آبي بلند را مي انديشم ، و هياهوي سبز پايين را

ترسان از سايه خويش ، به ني زار آمده ام

تهي بالا را مي ترساند ، و خنجر برگ ها به روان فرو مي رود

دشمني كو ، تا مرا از من بركند ؟

نفرين به زيست : تپش كور !

دچار بودن گشتم ، و شبيخوني بود. نفرين !

هستي مرا برچين ، اي ندانم چه خدايي موهوم!

نيزه من ، مرمر بس تن را شكافت

و چه سود ، كه اين غم را نتواند سينه دريد.

نفرين به زيست : دلهره شيرين !

نيزه ام – يار بيراهه هاي خطر – را تن مي شكنم.

صداي شكست ، در تهي حادثه مي پيچد . ني ها بهم مي سايد.

ترنم سبز مي شكافد:

نگاه زني ، چون خوابي گوارا، به چشمانم مي نشيند.

ترس بي سلاح مرا از پا مي فكند.

من – نيزه دار كهن – آتش مي شوم.

او – دشمن زيبا- شبنم نوازش مي افشاند.

دستم را مي گيرد

و ما – دو مردم روزگاران كهن- مي گذريم.

به ني ها تن مي ساييم، و به لالايي سبزشان ، گهواره روان را نوسان مي دهيم.

آبي بلند ، خلوت ما را مي آرايد.